Uppgjöf skulda er upphaf viðreisnar

Gyðingar höfðu þá reglu að fimmtugasta hvert ár (þeir kölluðu það náðarárið) gáfu þeir hver öðrum upp skuldir. Þetta var ekki ákveðið á "landsfundi Síonista" heldur guðleg tilskipun í lögmáli þeirra.  Þeir höfðu meira að segja líka þá reglu að hafa sjöunda hvert ár hvíldarár fyrir jarðargróðurinn. Þá hvíldu þeir akrana.  Þetta er merkilegt í ljósi þess að við sem eigum að heita kristin mergsjúgum náttúruna og gefum henni lítil grið.

Í Ísrael gátu menn lent í skuldum eins og gerist og gengur, t.d. vegna þess að fyrirvinnan veiktist eða dó og þá þurfti stundum að taka lán og/eða veðsetja ættaróðalið.  Þar í landi átti enginn landið í orðsins fyllstu merkingu nema Guð. Menn höfðu aðeins afnotarétt af landinu. Á þessum grunni gátu menn fengið aftur land það sem tilheyrði ættinni, en sem tekið hafði verið upp í skuld. Reynt var að reisa menn við. Þetta sýnir umhyggju og kærleika andstætt græðgi og því að nota vandaræði annarra til að komast yfir eigur þeirra.  Við mættum læra af þessu.

Ef þetta viðhorf ríkti hér á landi, þ.e. að okkur væri virkilega umhugað um velferð hvers annars, þá myndum við (þ.e. forysta þjóðarinnar)  finna leiðir til að reisa þá við sem réttilega hafa lent í skuldafeni vegna óviðráðanlegra aðstæðna sem viðkomandi gat illa forðast. Langflestir þeirra sem lentu í miklum skuldum vegna hrunsins hér á landi eru venjulegt fólk og venjuleg gagnleg fyrirtæki.  Það ætti að vera forgangsatriði stjórnvalda að finna leiðir til að afskrifa skuldir þessara aðila að því marki að það GETI framvegis staðið í skilum og byggt betri framtíð, bæði fyrir sig og aðra.

Ég styð biskupinn

Kynferðisafbrot Ólafs Skúlasonar komu á sínum tíma öllum á óvart. Sjálfur hafði ég nokkur samskipti við hann á þeim tíma þegar hann var að beita konur kynferðislegum yfirgangi. Ekki geðjaðist mér almennt að framkomu hans eða athöfnum. Þegar Ólafur var kjörinn biskup átti ég að taka þátt í biskupskjörinu sem safnaðarfulltrúi Breiðholtsprestakalls, en komið var í veg fyrir það fyrir tilstilli stuðningsmanna Ólafs í sóknarnefndinni. Niðurstaðan varð sú að enginn kaus f.h. leikmanna í Breiðholtssókn. Ólafur marði það að verða biskup með mjög litlum meirihluta ef ég man rétt.

Þjóðkirkjan varð fyrir miklu tjóni vegna verka hans og framkomu. Kynferðisafglöp hans veiktu stöðu hans til að taka á málum innan kirkjunnar með festu og skynsemi. Mér finnst hann hafa  skemmt að hluta til árangurinn af góðu starfi Sigurbjörns Einarssonar og ekki mátti þjóðkirkjan við því. En svo fór sem fór.

Forysta þjóðkirkjunnar var illa undir það búin að takast á við afleiðingarnar af kynferðisafbrotum séra Ólafs. Menn brugðust við af góðum hug og vildu bæta úr eins og þeir höfðu vit og reynslu til, en eins og við vitum nú gekk þar ekki allt sem skyldi. Mér finnst gagnrýnin sem séra Karl hefur orðið fyrir í þessu sambandi mjög ósanngjörn. Hvað hefðu aðrir gert í hans sporum? Það er auðvelt að vera vitur eftirá og saka hann um afglöp. Ég held að þeir sem þar tala séu guðfræðilegir "andstæðingar" séra Karls sem eru honum ósammála í guðfræði og vija hann þess vegna burt af biskupsstóli.

Ég tel séra Karl mjög einlægan, varkáran og vel meinandi biskup. Það er ekki heiglum hent að hafa stjórn á óróaseggjum í prestastétt, fólki sem hefur hátt og virðist uppteknara af eigin hag en hag þjóðkirkjunnar í heild. Ég vil segja við þettta fólk: Styðjið frekar leiðtoga ykkar en að grafa undan honum með vanhugsuðum yfirlýsingum í fjölmiðlum. Karl biskup á alla mína samúð í þessu máli og ég hvet hann til að víkja hvergi en standa styrkur í stafni meðan hann sjálfur vill. 

Bænastund sem staðið hefur í 25 ár

Já, við nokkrir karlar af ýmsum sviðum þjóðfélagsins höfum hist reglulega allt frá árinu 1986 til að eiga bænastund  á föstudagsmorgnum kl hálf átta. Við byrjum á því að fá okkur léttan morgunverð og ræðum það sem efst er á baugi í þjóðmálum og trúmálum. Á meðan við sötrum kaffið skrifum við ýmis bænarefni í bænabókina -fyrirbænir fyrir vinum og kunningjum sem eiga erfitt eða eru sjúkir,eins biðjum við fyrir þjóðinni og skyldum málum.

Síðan, venjulega á slaginu korter í átta, lesum við stuttan texta úr Biblíunni, og svo biðjum við hver um sig upphátt stutta bæn. Þannig fer þetta hringinn og sá síðasti endar með Faðir vorinu.  Eftir stundina röbbum við áfram um það sem okkur liggur á hjarta og eftir það, venjulega um kl hálf níu, förum við svo til okkar starfa. Þetta hefur verið frábært samfélag og okkur til blessunar í öll þessi ár. Hvet aðra til að gera eitthvað svipað.  

Trúmálin eru heitu málin

Af hverju hafa menn svona sterkar skoðanir þegar kemur að trúmálum? Það er umhugsunarefni. Þau eru meira segja svo "heit" og "hættuleg" að nú er meirihlutinn í Reykjavík búinn að setja á strangt eftirlit með því að kristnar skoðanir skuli ekki kynntar í grunnskólum Reykjavíkur. Þeir kalla slíka kynningu trúboð og trúboð er bannað í skólunum. Því er ég persónulega sammála, en hvar er línan (skilin) milli kynningar og trúboðs? Hún er mjó.

Það læðist að manni sá grunur að meirihlutinn í borgarstjórn álíti kristna trú óæskilega lífsskoðun. En hvað um þá lífsskoðun að trúa ekki á Krist. Er það ekki líka lífsskoðun. Ef ekki má fjalla um kristin trú í skólunum nema þá í skötulíki, þá kemur bara einhver önnur trú eða trúleysi í staðinn. Trúleysi er líka trú og lífsskoðun. Trúleysi er það að trúa ekki á tilvist Guðs. Er það rétthærri skoðun en sú að trúa á Jesú Krist? Ég bara spyr.  Er þetta ekki orðið mannréttindamál? Er verið að ryðja skoðanafrelsinu úr vegi og sjá til þess að skoðanir meirihlutans einar skuli blíva?

 Já, það eru margar spurningar sem vakna þessa dagana. Umræðan er heit, enda trúmálin heit eins og pólitíkin. En við verðum að gæta sanngirni. Við verðum líka að muna að arfur þjóðar okkar, líka trúararfurinn, er dýrmætur. Það má ekki líta á hann sem einhverja nýjung. Nýjungar verða margar ekki langlífar, og reynast einfaldlega ekki vel. Trú á Jesú Krist, boðbera kærleika og mannvirðingar hefur reynst mörgum vel, öldum saman, einnig okkar þjóð. Og af því að það er reynsla okkar, þá er rétt að unga kynslóðin fái að kynnast þeirri trú. Ég fullyrði að hún sé betri en trúleysið, svona hreint prakstíst séð. Eða hvað finnst þér?

Það yrði stórslys ef Ísraels yrði að hverfa frá Vesturbakkanum

Frá "grænu línunni" Vesturbakkanum eru ekki nema um 15 kílómetrar að Miðjarðarhafinu þar sem styst er. Það er óhugsandi fyrir Ísrael að verja sig ef palestínskur her væri búinn að koma sér fyrir á Vesturbakkanum. Íranir skaffa í dag Hisbolla samtökunum eldflaugar sem þeir skjóta á Ísrael frá Suður-Líbanon og Hamas gera það sama frá Gaza. Íranir, sem segja beint út,  að þeir stefni að útrýmingu Ísraelsríkis, myndu sjá sæng sína útbreidda ef Palestínumenn stofnuðu sjálfstætt ríki á Vesturbakkanum. Þá ætti Ahmadinejad og klerkastjórnin í Íran greiða leið til að flytja þangað banvæn hergögn í stórum stíl og fá Palestínumenn og stuðningsþjóðir þeirra til að gera stórfellda árás á Ísrael.  Það er eins og menn vilji ekki horfast í augu við þessa hræðilegu ógn, meira segja Össur utanríkisráðherra, sem ætti að skilja þetta talar með óábyrgum ætti um að Ísland eigi að styja stofnun sjálfstæðs Palestínuríkis á Vesturbakkanum. Hann getur trútt um talað, maður sem býr þúsundir kílómetra frá átakasvæðinu.

Ríki sem er sjálfstætt, hefur rétt á að stofna eigin her. Öflugur palestínskur her á Vesturbakkanum þýðir stórstyrjöld einn góðan veðurdag og líklega útrýmingu Ísraels. Er það það sem menn vilja? Eru menn ekki með öllum mjalla?  Ég held að tími sé kominn fyrir stuðningsmenn stofnunar Palestínsk ríkis á Vesturbakkanum að gera sér grein fyrir því að Ísraelsmenn verða að hafa þar varðstöðvar  ef til stofnunar slíks ríkis kemur, annað er dauðadómur fyrir þá sjálfa.

Markmiðið er að eyða Ísraelsríki

Meðlimur í miðstjórn palestínsku hreyfingarinnar Fata, að nafni Abbas Zaki, sagði nýlega í viðtali á sjónvarpsstöðinni  Al-Jazeera, að  ef tillagan um að Ísrael hverfi frá  Vesturbakkanum (sem í Biblíunni kallast Júdea og Samaría) yrði að veruleika, þá myndi það marka upphaf endaloka Ísraels.  Hann sagði að það myndi leiða til þess markmið óvina Ísraels myndi nást, en það væri að gjöreyða Ísraelsríki. Það er í reynd markmið óvina Ísraels, en í þeirra hópi eru yfirvöldin í Íran, Sýrlandi, Hamas á Gaza, Hisbolla í Líbanon, flokkar Múslimska bræðralagsins í Egyptalandi og mörgum öðrum islömskum löndum.

Mikið af því sem sagt er í sambandi við hina svokölluðu "tveggja ríkja lausn" er sagt til þess að fela það sem undir býr: Það er að þurrka Ísrael út og gera landið að múslimaríki þar sem Gyðingum yrði bannað að búa eða stíga fæti á.

Fram að þessu hafa margir óvina Ísrales hikað við að segja berum orðum að þeir stefni að útrýmingu Ísraels, en nú telja þeir sig njóta það mikils stuðnings "alþjóðasamfélagsins" að þeim sé óhætt að opinbera þennan ásetning kynnroðalaust. Þetta er skelfilegt ástand og ætti að vekja ugg með öllum réttsýnum mönnum sem þekkja söguna og hafa gegnum árin fylgst með óhlutdrægum fréttum frá Mið-Austurlöndum. 

Gott hjá Bjarna Benediktssyni

Hann lýsti á þingfundinum í kvöld (sem sjónvarpað var) furðu sinni á því að sumir þingmanna skyldu ekki hafa sótt guðsþjónustuna við þingsetninguna í gær. Hann sagði réttilega að Þetta væri gömul og góð hefð sem rétt væri að viðhalda.  Við þetta vil ég bæta: Hvernig getur það skaðað þingmenn að hlusta á góða kristna predikun og syngja uppbyggilega sálma? Í hvorutveggja er að finna það sem getur eflt mannvirðingu og kærleika, réttsýni og heiðarleika og allt þetta er nauðsynlegt til að endurreisa þjóðfélagið úr rústum hrunsins.  Telja sumir þingmanna sig ekki þurfa að heyra slíkan boðskap? Og þótt þeir séu ekki í þjóðkirkjunni, geta þeir samt ekki sætt sig við, samstöðunnar vegna, að sækja messuna? Ekki er ég í þjóðkirkjunni, en ég tel þó rétt og gott að þingmenn fari til guðsþjónustu áður en þingið er sett. 

Bjarni lét einnig í ljós vonbrigði með þá hótun forsætisráðherra sem hún lét falla á síðasta þingi að hún hafi hugleitt að segja sig úr þjóðkirkjunni. Þetta gerði hún þegar henni líkaði ekki stefna og gjörðir biskups ef ég man rétt. Tengsl þjóðarinnar (og forystu hennar) og þjóðkirkjunnar eru á margan hátt mjög sterk. Með þessum orðum Jóhönnu er hún að senda kristnu fólki kalda kveðju.  Tengsl forystu þjóðarinnar og stofnana hennar við kristinn trúararf og viðhorf eru mikilvæg kjölfesta sem ekki má minnka heldur styrkja.

Er landið að verða stjórnlaust?

Af fréttum að dæma er komið mikið los á stjórnkerfið og ólga er meðal embættismanna. Þúsundir fjölskyldna  og hundruð félaga og fyrirtækja eru í miklum skuldavanda. Ráðamenn og aðrir stjórnendur, já reyndar þjóðin öll, þarf að leita aftur sinna kristnu róta. Þar er að finna siðferðisreglur, sem munu rétta af þjóðarskútuna ef farið verður eftir þeim. 

Nú eru við völd fjölmargir sem fóru á mis við kristilegt uppeldi, en fengu í staðinn veraldlegan hugsunarhátt sem lætur sig litlu skipta hvort Guð sé til. Ef manninum finnst hann ekki þurfa að standa heilögum Guði reikningskil gjörða sinna, er stutt í að hann fari að misnota aðstöðu sína og skara eld að eigin köku á kostnað annarra. Það er einmitt ástand dagsins í dag.

Margir af minni kynslóð fóru á sínum tíma í sunnudagaskóla kirkjusafnaðanna eða í KFUM/KFUK og lærðu þar að bera virðingu fyrir Guði og orði hans og koma vel fram við aðra. Mín kynslóð brást hins vegar í uppeldishlutverkinu. Hún gætti ekki að því að hennar afkomendur sæktu barnastarf kirkjunnar og færu í kristilegt æskulýðsfélög. Þannig óx úr grasi kynslóð sem er óviss í trúmálum, les sjaldan eða aldrei Guðs orð og kann tæpast að biðja ....og það er einmitt að stórum hluta kynslóðin sem fer með völdin í landinu í dag. Er hægt að búast við því að fólk sem ekki hefur verið innrætt kristilegt siðgæði -sem er það besta í heimi- geti stjórnað landinu svo vel sé og komið fram við þegnana af virðingu og sanngirni?  Það held ég ekki.

Æðstu stjórnendur landsins, forsætisráðherra og fjármálaráðherra, tala sjaldan eða nánast aldrei um gildi kristinnar trúar. Það eru aðrar hugsjónir og viðmið sem virðast þeim hugstæðari. Er það kannski húmanisk veraldarhyggja sem kærir sig kollátta um tilvist Guðs og afskipti hans af okkur? Þegar maðurinn snýr baki við Guði og lætur stjórnast af veraldlegum viðhorfum, minnkar virðingin fyrir öðru fólki og menn fara að nota hvert tækifæri til að koma sínu fram hvað sem það kostar. Kannski er það einmitt það sem einkennir framferði þessara æðstu ráðamanna? Hvers vegna er þeim ekki meira umhugað að standa við loforð sín og bjarga fjölskyldum og nytsömum fyrirtækjum úr skuldafjötrunum og vinna þannig að viðreisn þjóðarinnar? Ég bara spyr? 

Safnaðarstarfið farið á fullt

Sunnudagssamkomur Íslensku Kristskirkjunnar eru nú kl hálftvö á sunnudögum, en síðast liðna vetur hafa þær verið kl 11 f.h. og kl.20.  Þessi nýji tími hefur sannað sig að henta fólki betur, enda hafa guðsþjónusturnar í síðasta mánuði og í dag (su.2. okt.) verið vel sóttar. 

Barnastarf er á sama tíma og guðsþjónusta hinna fullorðnu og er það í höndum þjálfaðra starfsmanna sem sjá til þess að barnastundirnar eru skemmtilegar og uppbyggilegar fyrir börnin.

Auk guðsþjónustanna á sunnudögum er unga fólkið í söfnuðinum með sínar samverur á föstudagskvöldum kl 20 og hittist þar góður hópur í viku hverri.

Við finnum fyrir meðbyr og vaxandi áhuga á safnaðarstarfinu og bjóðum öllum áhugasömum að koma í heimsókn og kynna sér hvað við erum að gera og slást í hópinn. Allir eru velkomnir.