Uppgjöf skulda er upphaf viðreisnar

Gyðingar höfðu þá reglu að fimmtugasta hvert ár (þeir kölluðu það náðarárið) gáfu þeir hver öðrum upp skuldir. Þetta var ekki ákveðið á "landsfundi Síonista" heldur guðleg tilskipun í lögmáli þeirra.  Þeir höfðu meira að segja líka þá reglu að hafa sjöunda hvert ár hvíldarár fyrir jarðargróðurinn. Þá hvíldu þeir akrana.  Þetta er merkilegt í ljósi þess að við sem eigum að heita kristin mergsjúgum náttúruna og gefum henni lítil grið.

Í Ísrael gátu menn lent í skuldum eins og gerist og gengur, t.d. vegna þess að fyrirvinnan veiktist eða dó og þá þurfti stundum að taka lán og/eða veðsetja ættaróðalið.  Þar í landi átti enginn landið í orðsins fyllstu merkingu nema Guð. Menn höfðu aðeins afnotarétt af landinu. Á þessum grunni gátu menn fengið aftur land það sem tilheyrði ættinni, en sem tekið hafði verið upp í skuld. Reynt var að reisa menn við. Þetta sýnir umhyggju og kærleika andstætt græðgi og því að nota vandaræði annarra til að komast yfir eigur þeirra.  Við mættum læra af þessu.

Ef þetta viðhorf ríkti hér á landi, þ.e. að okkur væri virkilega umhugað um velferð hvers annars, þá myndum við (þ.e. forysta þjóðarinnar)  finna leiðir til að reisa þá við sem réttilega hafa lent í skuldafeni vegna óviðráðanlegra aðstæðna sem viðkomandi gat illa forðast. Langflestir þeirra sem lentu í miklum skuldum vegna hrunsins hér á landi eru venjulegt fólk og venjuleg gagnleg fyrirtæki.  Það ætti að vera forgangsatriði stjórnvalda að finna leiðir til að afskrifa skuldir þessara aðila að því marki að það GETI framvegis staðið í skilum og byggt betri framtíð, bæði fyrir sig og aðra.