2012 nýtt náðar-ár

Síðstliðið ár var erfitt fyrir flesta kristna söfnuði í landinu. Alls konar slæm mál komu upp og önnur héldu áfram að valda erfiðleikum, mál sem áttu rætur að rekja til bankahrunsins  En nú er komið nýtt ár!   Við skulum ekki horfa um öxl að nauðsynjalausu. Það getur reynst afdrifaríkt eins og var í tilfelli konu Lots og sagt er frá í 1. Mósebók.  Í spádómsbók Jesaja, 43:18 segir Drottinn við leifar Ísraels sem voru að snúa aftur til Jerúsalem úr herleiðingunni til Babýlon: “Hugsið ekki um erfiðleika hins liðna og veltið ekki fyrir ykkur því sem áður var. Takið eftir, ég hef nýtt fyrir stafni! Þarna kemur það! Sjáið þið það ekki?”   Þegar Jesús byrjaði starf sitt kom hann með yfirlýsingu. Niðurlagsorðs hennar eru þau að Guð hafi sent hann ...til að kunngjöra náðarár Drottins. Á náðarári í Ísrael var venjan að gefa mönnum upp skuldir, hjálpa fjölskyldum til að fá aftur land sem þær höfðu misst af einhverjum óviðráðanlegum ástæðum og fleira í þeim dúr.  Það þýddi endurreisn, viðreins, björgun, frelsun úr ánauð og skuldafjötrum.  Náð Drottins er ekki þrotin, miskunn hans ekki á enda, hún er ný á hverjum morgni, mikil er trúfesti þín!  segir í Harmljóðunum. Þau (Harmljóðin)  voru ort þegar Jerúsalem hafði verið lögð í rúst og þjóðin herleidd til Babýlon, þegar öll von virtist út. En ef við snúum okkur til Drottins, áköllum hann, iðrumst og biðjum hann um náð, þá veitir hann náð!  Hann iðrast  þess ekki að gefa okkur náð sína.  Það eru góðar fréttir.  Með þetta í huga skulum við horfa fram á hið nýja ár.  Trúum því að Drottinn vilji örugglega gera nýja og góða hluti í lífi okkar sem einstaklinga, fjölskyldna, kirkju og þjóðar, hluti sem flytja okkur náð hans, velþóknun og blessun.  Guð er góður,  hann er einungis góður.  Treystum því. Þá munum við fá að reyna náð hans í ríkum mæli.

Jól, hátíðin þegar allir vilja vera góðir, eða hvað?

Ég fór að hugsa um það áðan, hvernig jólin eru öðruvísi en aðrar hátíðir. Þá vilja allir vera góðir við aðra, gleðja þá og vera vingjarnlegir. Eru þetta áhrif frá hinum hrekkjóttu jólasveinum, Grýlu eða Leppalúða? Nei, ég held að enginn sé þeirrar skoðunar. Ég tel að við förum flest nærri því að svarið sé hin fagra og ljúfa saga guðspjalls Lúkasar um fæðingu hins saklausa og góða jólabarns -Jesú frá Nasaret.

Er þetta ekki umhugsunarvert? Hátíð kærleikans er hin kristnu jól. Sólstöðuhátíðin -hin fornu jól heiðinna forfeðra okkar, vekur ekki þessar tilfinningar með okkur. Í þjóðfélagi þeirra manna gilti hefnd og fyrirgefning var ekki "hátt skrifuð". Náðin og sannleikurinn kom hins vegar meðJesú Kristi, segir í jólaguðspjalli Jóhannesar postula Jesú.

Verum þakklát fyrir okkar kristnu trú. Látum gildi hennar -kærleika, miskunnsemi,fyrirgefningu, hógværð, sáttfýsi og virðingu fyrir manneskjunni- svo nokkur séu nefnd "gildna" okkar á meðal. Eflum þau í einkalífinu og í garð annarra, þá verður þjóð okkar áfram kristin og fær að njóta góðra ávaxta af lífi hans sem fæddist í fátækt og hógværð í Betlehem forðum, hann sem var og er Immanúel -Guð okkar á meðal.

Gleðileg jól!

Staðgöngumæðrun í "velgjörðarskyni"

Heilbrigðisstarfsfólk á Landsspítalanum hefur kynnt þingmönnum álit sitt í þessu máli og þar er lagst gegn staðgöngumæðrun -þar sé um hálan ís að ræða og víða misnotun í gróðaskyni. Ég spyr:  Er ekki siðlegra, mannúðlegra og viturlegra að börn fái að fæðast í stað þess að þeim sé eytt í móðurkviði og barnlaust fólk gangi þeim í foreldrastað? Undanfarin ár hafa um 1000 ófædd börn verið deydd í móðurkviði hér á landi. Þetta er hræðileg hnignun sem verður að snúa frá. 

Sumar mæður og hjón/sambýlisfólk  eiga mjög erfitt með að annast börnin sín. Ekki eru margir áratugir síðan það var algengt hér á landi að hjón gengju ungum börnum í foreldrastað og ættleiddu þau. Það er miklu betri lausn á félagslegum vanda heldur en að deyða fóstrin eða kaupa konur til að ganga með börn fyrir aðra.

Það er sorglegt hvernig þjóðfélag okkar stígur yfir hvert rauða strikið af öðru í siðferðis- og samfélagsmálum. Það er kannski ekki vinsælt að benda á kristilegt siðferði, svo firrt erum við orðin, en það hefur þó reynst okkur best samanborið við allt annað.

Ég átti mér gæðastund í morgun

Ég settist í "Laze-boy"-stólinn minn með Biblíuna við höndina og lét fara vel um mig. Úti gnauðaði norðanvindurinn -ég hálf vorkenndi krummanum spígsporaði uppi á þaki, en hann þolir þetta víst, enda vel af Guði gerður.

Ég las söguna um heimsókn Jesú til systranna í Betaníu, þeirra Mörtu og Maríu. Þið kannist eflaust flest við söguna -Marta var önnum kafin við að gera vel við gestina. Það var ekki lítið mál að fá hátt í 20 manns í heimsókn (Jesú, lærisveinana 12 og aðra nána vini sem oftast fylgdu með).

María (yngri systirin?) gerði eins og ég, settist við fætur Jesú til að hlusta á hann. Marta var alveg að ganga frá sér við matseldina og kvartaði við Jesú og bað hann að áminna Maríu. Af hverju gerði hún það ekki sjálf?!  Jú, við erum gjörn á að kvarta við aðra en þá sem málið kemur við.

Jesú mat stöðuna þannig að það væri miklu mikilvægara fyrir Maríu að fá frið til að hlusta á það sem hann hafði að segja, og gaf í skyn að það sama ætti við um Mörtu. Maður heyrir hann næstum segja: "Marta, hættu þessu umstangi. Sestu heldur hérna hjá Maríu og hlustaðu á það sem ég hef að segja, enda á ég stutt eftir ólifað". Það var einmitt málið. Hann var á leið til Jerúsalem til að verða krossfestur og Jerúsalem var aðeins spölkorn frá Betaníu. "Kaffi og meðððí" var ekki það sem var mikilvægast þessa stundina, að mati Jesú, þótt eflaust væri hann þreyttur og þyrstur.

Höfum þetta í huga á aðventunni, og líka um jólin. Gleymum okkur ekki alveg í öllu "nauðsynlega" umstanginu, því að það er bara eitt sem er NAUÐSYNLEGT: Gefa sér tíma með Guði og leyfa orði hans og áhrifum að næra sál okkar. Þannig fáum við styrk og frið til að takast á öll brýnu verkefnin sem kalla á úr öllum áttum.

Auglýsingarnar og kaupskapurinn er "partur af prógramminu"

Þegar við höldum hátíð fylgir óhjákvæmilega umstang og innkaup. Slíkt tekur tíma og er fyrirhöfn, en þó þess virði.  Þannig er það með jólin. Það þýðir ekkert að fjasa út af auglýsingaflóðinu og öllum "bissnessnum", enda tökum við hvort sem er flest þátt í  leiknum.

En það góða við jólaumstangið eru sjálf jólin! Á jólum beinum við huganum að því sem er fagurt, kærleiksríkt og gott afspurnar: Jesú Kristi og komu hans í heiminn. Það er óumdeilt að kærleiksboðskapur Jesú olli straumhvörfum hvað varðar vegferð og sögu mannkynsins. Hógværð hans og mildi, hvatning um að fyrirgefa þeim sem gerðu á hlut manns og það að vera fyrri til að sýna kærleika í verki  ...allt voru þetta hlutir og afstaða sem fékk aukna áherslu með lífi Krists og starfi.  Kirkjan tók þessi gæði í arf og færði áfram, víða með miklum árangri, en ekki alltaf, því miður.

Njótum góðra hluta, matar og vellíðunar á aðventu og um jól, en umfram allt látum hátíðina verða okkur til hvatningar hvað það varðar að sýna hvert öðru kærleika, góðvild og hlýju. Gerum það með orðum, viðmóti og góðum verkum sem gleðja og hvetja.   

Gripið frammí í messu hjá mér

Drengurinn horfði á mig galopnum og einlægum augum og sagði hátt or skýrt: "Jesús er bestur!"  Ég var að tala til fólksins í kirkjunni á sunnudaginn var þegar þetta gerðist.  Þetta var ánægjuleg upplifun!  Börnin eru svo einlæg og þeim er svo eðlilegt að trúa því sem er fallegt og gott.  Þá líður þeim vel.

Við þurfum að segja börnunum frá Jesú Kristi, honum "sem gerði gott og græddi alla þá sem voru undirokaðir af djöflinum" eins og segir í Postulasögunni.  Það er málið. Það eru svo mörgum sem líður illa, eru svartsýnir, hafa misst vonina og horfa með kvíða fram á næsta dag.  Það góða við trúna á Jesú er að Jesús er ekki goðsagnapersóna. Hann lifði raunverulegu lífi, dó fyrir syndir okkar og reis upp okkur til lífs og réttlætingar.  Þessi veruleiki gefur fólki von. Jesús, hinn upprisni, lifir ávallt og við getum átt samfélag við hann í bæn og gegnum orð hans.  Þetta hefur gefið lífi mínu tilgang, fyllingu og gleði  ....og bjarta von til að horfast í augu við það sem í vændum er án þess að bugast eða fyllast svartsýni. 

Ég er því sammála drengnum sem hrópaði: "Jesús er bestur!" 

Er verið að kenna joga í grunnskólum? Joga er hugmyndafræði og lífsskoðunarstefna. Á slíkt erindi í grunnskóla frekar en kristin boðun?

Ég heyrði í morgun viðtal við jogakennara sem kennir joga í einum eða fleiri skólum Hjallastefnunnar.  Þar sagði viðkomandi kennari að joga væri æfingar og heimspeki. Heimspeki er viss afstaða til tilverunnar, t.d. að Guð sé persónulegur og höfundur (hönnuður) alls sem til er. 

Hindúar hafa sína trú og heimspeki. Þar á jóga upphaf sitt. Jóga var og er sjálfs-frelsunarleið hindúans. Jóga heimspekin gerir ráð fyrir að tilveran sé þrungin ópersónlegum guðlegum krafti. Guð er þar ekki kærleiksríkur persónulegur  faðir  sem elskar mennina eins og Guð kristinna manna.  Þeir kristnir menn sem leggja stund á jóga og jóga-heimspeki fjarlægjast óhjákvæmilega guðsmynd kristinnar trúar. Það ætti fólk að hafa í huga. Af hverju ættum við að kasta trúnni á kærleiksríkan Guð föður og taka trú á ópersónulegan, fjarlægan Braham (æðsta guð hindúa) sem ber engar tilfinningar til okkar og lætur okkur sjálf um að reyna að finna eigin leið til frelsunar frá synd og böli?  Guð faðir sendi okkur Jesú Krist sem kærleiksríkan lausnara og vin, sem gaf líf sitt okkur til lausnargjalds. Það er betri valkostur.

Foreldar ættu að hyggja að hvað verið er að kenna börnunum þeirra í leik- og grunnskólum, það skyldi þó ekki vera að jógakennarar séu komnir þar inn til að boða þessa grein hindúasiðar. Er Indland slík fyrirmynd og það velferðarríki að við þurfum að sækja þangað speki okkur til blessunar?  Þá er verið að fara yfir lækinn eftir vatni.

Eigum við einhverja óvini?

Abraham Lincoln var eitt sinn ásakaður fyrir það, að í stað þess að eyða óvinum sínum (í borgarastyrjöldinni í Bandaríkjunum), þá gerði hann þá að vinum sínum. Hann svaraði eitthvað á þá leið að hann “eyddi” óvinunum einmitt með því að gera þá að vinum! Frábært svar sem sýnir hið jákvæða hugarfar Lincolns. Annar góður maður sagði eitt sinn: “Ég á enga óvini, aðeins vini sem hafa villst af leið.”     Í samræmi við það ættum við að leitast við að sættast við “óvini” okkar og verða vinir þeirra, ef mögulegt er.

 Við sjáum á þeim deilum sem nú loga í okkar litla þjóðfélagi, að margt fólk er mjög reitt. Hatrammar glósur eru sendar manna á milli og mörgum er heitt í hamsi. Skýrasta dæmið er umræður og samskipti fólks á Alþingi.

Við, kristið fólk, megum ekki dragast með í þessum ljóta leik. Gætum þess að fyllast ekki fyrirlitningu eða reiði í garð annarra, jafnvel þótt þeir sendi okkur tóninn og kalli okkur öllum illum nöfnum. Í kjölfar neitunar borgarráðs á styrk til viðbyggingar við kirkjuna (Ísl. Kristskirkjan) sem ég þjóna, fékk ég yfir mig háðsglósur og skammir í fjölmiðlum og á bloggsíðum frá ólíklegasta fólki. Sem betur fer las ég minnst af þessu þegar orrarhríðin gekk yfir, en fyrir stuttu gúgglaði ég nafnið mitt og þá komu “herlegheitin” í ljós!

Skammir, ljót orð og fyrirlitning, sem við verðum fyrir, mega ekki spilla þeirri mynd sem manneskjan hefur í huga okkar. Það fólk sem þannig talar og framkvæmir er þrátt fyrir allt Guðs góða sköpun og okkur ber að virða og láta okkur þykja vænt um allt sem Guð hefur gert. Fyrirgefum ljót orð og hatursfulla framkomu fólks í okkar garð. Lítum á þetta fólk sem fanga illskunnar sem þarf að frelsast, bæði undan neikvæðninni og einnig í kristnum skilningi. Svörum ekki í sömu mynt. Sýnum stillingu, umburðarlyndi og kærleika. Þegar Jesús var krossfestur, bað hann sinn himneska föður að fyrirgefa kvölurum sínum vegna þess að þeir vissu í reynd ekki hvað þeir væru að gera –forsmá og kvelja sjálfan son Guðs. Jesús er okkar fyrirmynd hvað þetta varðar.