Tjáningarfrelsið í hættu?

Er Baldur Kristjánsson, prestur, orðinn mælikvarði Evrópuráðsins á það hvað leyfilegt er að segja hér á landi um menn og málefni? Mér finnst hann, þessi fyrrum skólabróðir minn í guðfræðideild,  vera farinn að setja sig á all háan hest, ef marka má ummæli hans um tjáningarfrelsið á bloggsíðu hans á Eyjunni (titill: "Tjáningarfrelsi böðulsins").  Hann er, að því er mér skilst, fulltrúi Íslands í nefnd á vegum Evrópuráðsins sem standa á vörð um réttindi minnihlutahópa og gæta þess að enginn verði fyrir skorti á umburðarlyndi (hvernig sem það nú er hægt).

Mér finnst skrif hans um þessi mál gefa í skyn að sumir megi segja sína skoðun (þar á meðal hann og hans skoðanabræður) á framkomu og orðum annarra, en tæplega þeir sem eru annarrarr skoðunar. Sé svo, þá er í illt efni komið. Yfirvöld verða að gæta þess hvers konar fulltrúa þau velja í eins vandasamt starf og það að standa vörð um tjáningarfrelsi og mennréttindi. Það verður að vera aðili sem skilur afstöðu og viðhorf allra vel þenkjandi manna sem vilja tjá sig um lifað líf á okkar tímum.  Hann má sjálfur ekki hafa fordóma í garð þeirra sem hann er ósammála, því að þá hefur málið (mennréttindi allra) snúist upp í andhverfu sína, þá er sumum mismunað í þágu annarra. Það eru ekki mannréttindi heldur hlutdrægni.

Ég á ekki orð... utanlandsferðir ríkisstarfsmanna

Nú þegar ríkið þarf að spara og skera niður heilbrigðisþjónustuna, þá er slíkt ófhóf hvað varðar utanlandsferðir starfsfólks ráðuneyta og ríkisstofnana að maður á ekki orð.  Þetta er óþolandi eyðslusemi. Það getur ekki verið nauðsynlegt að fara í allar þessar ferðir. Nú á tímum er hægt er að nota rafræna tækni til fylgjast hratt og vel með því sem er að gerast annars staðar í heiminum. Einnig er hægðarleikur að taka þátt í fundum með ýmsum tæknibúnaði og spara þannig dýrar utanlandsferðir. Það væri vel hægt að fækka þessum ferðum mikið ef vilji væri fyrir hendi. 

Meðaltalskostnaður á ferð hjá einu ráðuneytanna var yfir 250 þúsund krónur og þar voru margar ferðir farnar fyrstu 9 mánuði þessa árs.  Nú verður þjóðin að segja þessum eyðsluseggjum að draga saman seglin. Ég vil heldur að sjúklingar og gamalt fólk og deyjandi fái mannúðlega meðferð heldur en að ríkið noti skattpeninga okkar almennings  til að greiða kostnað  við ferðir embættismanna sem þeytast um heiminn þveran og endilangan á dýrum fargjöldum, gista á glæsihótelum og fá dagpeninga í þokkabót.  Þessi vinnubrögð eru ranglát mismunum.  Mannúð á að ganga fyrir fundagleði, ferðaþrá og flottheitum. Nú er nóg komið.  Þetta bruðl gengur ekki lengur!